YOL YORGUNU
YOL yorgunuydu.
Taşıdığı kendisiydi.
Beraberin başka neler taşıyordu diye sorarsanız anlatır ki, sabahlar yetmez dinlemeye.
Zihni mahşer gibiydi.
Onlarca fikri barındırıyordu.
Bunlardan eksiltmeye gitmiyordu, kıyamıyordu.
Tersine sürekli ilaveler yapıyordu.
…
YOL yorgunuydu.
Taşıdığı kendisiydi.
Yolculuk sırasında aklına yeni fikirler yeni kabuller girmişti.
Kalbineyse bambaşka duygular konmuştu mavi kelebekler gibi.
Saklanmış, üzeri bastırılmış ve kimseler bilmesin denilen duygular açığa çıkmıştı.
O ise bunlarla mücadele ederek yürüyordu mütemadiyen.
Gece gündüz demiyordu.
…
YOL yorgunuydu.
Taşıdığı kendisiydi.
Eller tatlı uykudayken onun günü hayalindeki yâr ile hemdem idi.
Üstelik her dem…
Gizlese gizlenmiyordu.
Aşikâr etmek istese buna da cüret edemiyordu.
…
YOL yorgunuydu.
Taşıdığı kendisiydi.
Sol cebinde papatyalar taşıyordu.
Bu bırakmadığı bir âdetiydi.
…
YOL yorgunuydu.
Taşıdığı kendisiydi.
Kimseyle mecbur kalmadıkça pek konuşmuyordu.
Ama kalbindekini temsil eden cebindekiyle konuşmasını ise hiç kesmiyordu.
Bu onun için zulüm demekti, ölüm demekti hatta.
…
YOL yorgunuydu.
Taşıdığı kendisiydi.
Uzaktan bakanlar onu meczup belliyordu.
Bundan gocunduğu da hiç görülmemişti.
Zaten ismini soranlara adı bu olmadığı halde Deli Âdem derdi.
Kadın olsa muhtemelen Deli Havva derdi.
Bu durumu yakıştırıyordu kendine.
…
YOL yorgunuydu.
Taşıdığı kendisiydi.
Arada bir gönlünde gezdirdiğine, hayalini dokuduğunadokunur gibi cebindeki papatyaya dokunup okşuyordu.
Şiirler söylüyordu ona şiire benzemeyen.
Deli Âdemi’in kendine yakıştırdığı diğer adı seyyah şairdi.
Kimseye ömrü boyunca kimsin diye sormadı, sen kimsin diyenlere de hemdem Deli Âdem diyordu seyyah şair ilavesini de ihmal etmeden.
…
YOL yorgunuydu.
Taşıdığı kendisiydi.
Kendini taşıyordu gönlündekine.
Gönlündekini taşıyordu kendine.
Taşıdıkça taştı…
Kendinden kendine ulaştı.
Kendinden kendindekine erişti.
O, bir yol yorgunuydu.
Taşıdığı kendisiydi.
Biraz hüzünlense Ya Selam diyordu.
Ya Selam.